Colloïdaal Zilver
  

De geschiedenis:

Colloïdaal zilver was voor 1938 in de Verenigde Staten aangemeld als geneesmiddel.

 

Tegenwoordig heeft colloïdaal zilver niet meer de status van geneesmiddel, maar mag het wel als antibacterieel middel worden verkocht.
Bij de vroegere koningshuizen werden zilveren bekers en schalen gebruikt omdat dit beter voor de gezondheid bleek te zijn. Voedingsmiddelen die in zilveren bussen werden bewaard bleven langer goed.

Tot circa 1970 werden in veel laboratoria glazen kweekschalen voor bacteriën gesteriliseerd door er een zilveren plaat in te leggen. Vanaf dat jaar wordt zilver ook weer gebruikt bij waterzuivering en in watertanks in de luchtvaart en ruimtevaart en voedingsmiddelen industrie.
In de jaren 1990-2000 zien we dat zilver verwerkt wordt in textiel en schoenen als bacterie doder en geurbestrijder.

In 2005 wordt zilver ook gebruikt als vezel in ondergoed ter voorkoming van bacteriële infecties. Er wordt al sinds 1800 veel onderzoek gedaan en het aantal kwalen waartegen zilver met succes werd ingezet bereikte al snel ruim 600.

Door de herontdekking van Paul Farber komt colloïdaal zilver steeds meer in de belangstelling.

Met de moderne manier van produceren is de kwaliteit aanzienlijk verbeterd en is het zilverwater meer betaalbaar geworden en dat "vinden-wij-leuk".

 

Werking en bijwerkingen: 

Er zijn geen bijwerkingen van zilverwater bekend tijdens gebruik ervan in combinatie met andere geneesmiddelen. 

Wel is het mogelijk dat de effectiviteit en werking van colloïdaal zilver vermindert bij inname van chemische substanties.

Na inname blijft het colloïdaal zilver ongeveer drie à vier dagen in de bloedbaan en verlaat het lichaam langs de natuurlijke weg. De deeltjes zijn te klein om opgeslagen te worden (kleiner dan een virus).

Het lichaam kan bij inwendig gebruik reageren op colloïdaal zilver.

Bij het doden van virussen, bacteriën of schimmels kunnen gifstoffen vrijkomen die naast de gedode ziekteverwekkers door het lichaam afgevoerd moeten worden. 

De nieren en lever hebben het dan zwaarder en men kan zich daardoor moe of grieperig voelen.


Verder kan er lichte diarree optreden voor enkele dagen. Deze reactie is een teken van herstel.


Veel drinken tijdens een behandeling geeft het lichaam de mogelijkheid de afvalstoffen snel af te voeren.


Er zijn enkele gevallen bekend van mensen die een onomkeerbare grijs/blauwkleuring van de huid (argyrie) kregen na het gebruik van colloïdaal zilver. In die gevallen ging dat om extreem overmatig gebruik en het innemen van zilveroplossingen die niet volgens de juiste methode waren geproduceerd.

Colloidaal zilverwater is te verkrijgen in verschillende concentraties (PPM) Dit staat voor Parts Per Milion. 10 PPM staat dus voor 10 delen zilver op 1 miljoen delen puur water.

Gebruik:

Zilverwater mag onverdund, of met water verdund worden gebruikt. 
Bij aandoeningen van de mond en keelholte, tandvleesontstekingen, verkoudheden bleek het zinvol met onverdund zilverwater te gorgelen of te spoelen.


Moet het zilverwater in de darm werkzaam zijn, dan moet het snel met veel water opgedronken worden zodat het zilver niet voortijdig door andere slijmvliezen wordt opgenomen.


We krijgen ook zilver en andere mineralen in ons lichaam via het voedsel dat we eten.

Hoe te bewaren:

Als colloïdaal zilver in glas wordt bewaard blijft de elektrische lading minimaal een jaar bestaan, in plastic verpakt slaat het zilver sneller neer en zal het water uiteindelijk zijn werking verliezen.
Bewaar colloïdaal zilver niet in de koelkast, maar op een koele en donkere plaats.

Bewaar het niet in de buurt van stralingsbronnen zoals een magnetron.
Goed schudden voor gebruik en niet met metaal in aanraking brengen. Gebruik dus altijd een plastic lepel of glas bij gebruik.